มาวัดพระธรรมกายครั้งแรก ได้อย่างไร?

มาวัดพระธรรมกายครั้งแรก ได้อย่างไร?

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ทุกคน

เราไม่เคยเขียน blog เลย นี่เป็นอันแรก

ตรงๆ เลยนะ เราไม่เคยศึกษาหรือสนใจด้านนี้เลย

เพราะเรารู้สึกเขินและไม่มั่นใจที่จะเขียน

แต่ถ้าหากเป็นงานพระศาสนาแล้ว

เรายินดีเป็นอย่างยิ่ง

ก็ไม่มีอะไรมาก อ่านเพลินๆ แล้วกันเนอะ

สิ่งที่จะมาเล่าให้อ่านกันในวันนี้

เนื่องมาจากเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้

เกี่ยวกับพระพุทธศาสนาในประเทศไทย

เราก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบทำบุญ ให้ทานมาตั้งแต่เด็ก

แต่ก็ไม่เคยเข้าวัดไหนเป็นพิเศษหรอก

ก็ไปทุกๆ วัด แต่พอตอนหลังๆ นี้เราไปวัดพระธรรมกายบ่อย

ตรงๆ เลยนะ เพราะวัดนี้มีกิจกรรมงานบุญบ่อยมากๆๆๆ

จะห้ามไม่ให้เราไปทำบุญได้ไงล่ะ

ในเมื่อเราก็เป็นแค่ชาวพุทธวัยรุ่นคนนึง

ที่อยากศึกษาธรรมะใส่ตัว ใส่หัวกะเขาบ้าง

เผื่อชีวิตจะรุ่งเรืองยิ่งขึ้น

ย้อนไปนานเลยตอนสมัยเรียนปี 1 พยาบาล

ด้วยความที่เราก็อยากจะรู้จักเพื่อนคณะอื่นๆ บ้าง

พอเสร็จกิจกรรมเชียร์ มีพี่ที่รู้จักท่านหนึ่ง

อยู่คณะวิทยาศาสตร์การแพทย์ ชื่อพี่เฮง (ศุภกิตต์ พิสิษฐ์ไพบูลย์) 

ปัจจุบันเป็นอาจารย์คณะแพทย์แผนไทย ม.รังสิต

ได้มาชวนเราไปค่ายที่หาดแม่รำพึง จ.ระยอง

เราชอบทะเลมากๆๆ เราก็เลยตกลงไป

เพราะอยากไปพักผ่อนกับเพื่อนๆ แค่นั้นเอง

เราแค่รู้ว่าเป็นพี่ชมรมพุทธฯ มาชวนไปเข้าค่ายธรรมะ 3 วัน

เราก็ยินดีเลย เพราะอยากเที่ยวอยู่แล้ว สบายๆ ชิวๆ

แต่พอได้ไปจริงๆ แล้ว

เราได้พบกับพระอาจารย์รูปหนึ่งจากวัดพระธรรมกาย

(หลวงพี่เก่ง หรือพระณัฐชัย วรงฺกุโล)

ท่านสอนเรื่องสมาธิกับการเรียน ซึ่งดีมากๆ เลย

เรานั่งสมาธิแล้วรู้สึกสบายใจ ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่าง

แล้วท่านก็สอนเรื่องกฎแห่งกรรม ให้เราเข้าใจง่ายๆ

รู้สึกเลยว่าธรรมะสนุกมาก เราชอบมาก ติดใจในธรรมะ

เลยทำให้เรามา

ชมรมพุทธศาสน์ มหาวิทยาลัยบูรพา ในพระสังฆราชูปถัมภ์

บ่อยขึ้นๆ มาทุกวัน ได้สวดมนต์ นั่งสมาธิ รู้จักเพื่อนใหม่

และเริ่มมีมีกัลยาณมิตร

ชมรมพุทธฯ ทำให้เราได้มาวัดพระธรรมกายครั้งแรก

คือ เข้าค่ายคุณธรรมวันแม่ (I do love mom)

ทำให้เรารู้ถึงวิธีการตอบแทนคุณพ่อแม่อย่างถูกต้อง

แต่ช่วงนั้นคิดถึงแม่มากเลย จนจบค่ายกลับมาเรียนต่ออีกหลายวัน 

ลืมไปเลยว่า สถานที่ที่เราไปค่าย คือ ชมรมพุทธศาสตร์สากลฯ

ซึ่งอยู่ติดรั้ววัดพระธรรมกาย นั่นเอง

จนวันหนึ่ง เราก็ได้ไปทำกิจวัตรที่ชมรมพุทธอีกเช่นเคย

วันนั้นมีการเชิญชวนไปร่วมงานที่วัดพระธรรมกาย

จากชลบุรีถึงปทุมธานี ทั้งไปและกลับในวันเดียว ก็ค่อนข้างเพลีย

แต่จำได้ว่า พี่เขาพาไปถวายภัตตาหารที่หอฉันคุณยายอาจารย์ฯ

และได้ไปถ่ายรูปร่วมกันเป็นที่ระลึกที่โถงช้าง

ซึ่งมีรูปพระเดชพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำ ประดิษฐานอยู่

เราก็รู้สึกเฉยๆ นะที่ได้ไป แต่นั่งรถนานนี่จำได้แม่นกว่า 5555

จนถึงวันที่เราคิดว่าวันนี้แหละ ที่เราจะจดจำไม่ลืม

วันนั้นก็เป็นพี่ชมรมพุทธฯอีกเช่นเดิม ที่ชวนไปร่วมงาน

ประดิษฐานองค์พระประธานที่อาคารภาวนา วัดพระธรรมกาย

เดินทางไกลอีกเช่นเดิม ยิ่งจากที่จอดรถมาถึงจุดจัดงาน

ก็ค่อนข้างไกล เราเดินกันมาเรียกได้ว่า เป็นโขยงก็ว่าได้

เรามุ่งตรงไปที่ศูนย์กลางพิธี เลยได้เห็นเหล่าศรัทธาสาธุชน

ที่เดินทางมาถึงก่อนนั่งเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ และสงบมาก

เรารู้สึกประหลาดใจ ว่าทำไมคนถึงได้เยอะสุดลูกหูลูกตาแบบนี้

แล้วภาพประทับใจก็ปรากฏและยังประทับอยู่ในใจทุกวันนี้

ญาติโยมสาธุชน ก้มลงกราบ ไปกับพื้นดินแห้งๆ แตกๆ ร้อนๆ

เขากราบกันไปได้ยังไง ไม่เลอะเทอะ สกปรกเหรอ

เห็นศรัทธาสาธุชนอย่างนี้แล้ว รู้เลยว่า

พระเดชพระคุณเจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย

หลวงพ่อธัมมชโย ท่านต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เลย

มีคนศรัทธาท่านมากมายขนาดนี้ เพราะอะไรกันนะ?

เราก็คิดนะ แต่ก็สงสัยอยู่ในใจ

พอเสร็จพิธีกรรมก็เดินทางกลับไปเรียนที่มหาวิทยาลัยต่อไป

นานหลายเดือนเลย

จนรู้ข่าวว่า ปิดเทอมนี้มีอบรมธรรมทายาทหญิง

 ที่วัดพระธรรมกาย

เราก็ตัดสินใจเลยว่า ไปแน่นอน ตอบตกลงทันที

แล้วทีนี้แหละ เกิดอะไรขึ้นบ้าง ช่วงระหว่างการอบรมในครั้งนั้น

เรายังจำได้ดีขึ้นใจ ทำให้เราได้สัมผัสกับชีวิตใหม่

ที่ทำให้เรารู้จักเป้าหมายชีวิต การเกิดมาของเราเพื่ออะไร

และอะไรๆๆ อีกมากมาย ที่เราสงสัยทั้งหมด

ก็คลายความสงสัยได้ทั้งหมดเลยเช่นกัน...

เอาไว้มีโอกาสจะมาเล่าให้ฟังต่อนะคะ

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ เขียนดีหรือไม่ดีก็ไม่รู้

แต่นี่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ทั้งหมดเลย

...aoh heart  2 มี.ค. 59